اشعار

کسی که از امام عصر خود خواهد وصالش را            کسی که آرزو دارد نظاره بر جمالش را
ندارد چاره‌ای جز این که بشناسد در این دنیا            صراط مستقیمش را، حرامش را، حلالش را

خیالِ معصیت، معصیت است و منتظر باید            نگه دارد از اوهام خطا فکر و خیالش را
تعجب می‌کنم از عاشقی که بهر یک لذت            به آتش می‌کشد سرمایۀ هفتاد سالش را
چگونه ادعای بنـده بودن می‌کند، آن‌که            نمی‌پردازد از مازاد مالش، خمس مالش را
چه حیف است اشک آقا خرج رسوایی ما گردد            روان می‌سازد این اعمال ما اشک زلالش را

محب آل حیدر لحظه‌هایش مملو از ذکر است            همیشه مغتنم می‌داند از دنیا مجالش را
شهید از کل دنیایش برید و در ازای آن            از این ترک تعـلق یافته راه کـمالش را
بسوز ای دل برای غصه‌های عمۀ سادات            که روی نیزه‌ای کامل شده بیند هلالش را

ای کاش یک ثانیه با ما همنـشین باشی           سخت است عمری اینچنین تنهاترین باشی

خاک “دلم” تـسخـیرِ بیگانه نخـواهد شد           ای دوست! وقتی صاحب این سرزمین باشی

شب، نور تو در کوچه‌های شهر جاری شد           تا مثـل فـانـوسی بـرای اهـلِ دین باشی

دست خـدا ترجـیح داده دستِ‌کـم اینـبار           تا دست فـتنه رو شود، در آستین باشی

خـیـلی به چـشـمان عـلـی‌وار تو می‌آیـد           در مسجد سهـلـه امیـرالمـومـنـین باشی

دنیا رکابش را هزاران سال صیقـل داد           تا شاید این جمعه رکابش را نگین باشی

زهـرا برای غربتت بارید از آن دم که           فـهـمـید تو بـایـد غـریبِ ‌آخـرین بـاشی

ای‌کـاش ما هم مهـزیـارت می‌شـدیم آقا           وقتی میان شیـعه گرمِ دست‌چـین باشی

با درد و با اندوه و با گریه عجین باشم           با درد و با اندوه و با گریه عجین باشی

تا کی قرار است از فراقت اینچنین باشم!؟           تا کی قرار است از صبوری اینچنین باشی!؟

خیلی دلم می‌خـواهد آقا وقت جـان‌دادن           آن لحظه‌ها، آن لحظه‌های واپسین، باشی

اشکِ منِ بی‌معـرفت خشکـیده، باید هم           تو همچنان دلواپس هَل مِن مُعین باشی

بـار گـنــاهـان مـنِ نـامــرد بـاعـث شـد           تا جای من پیش خدا تو شرمگین باشی

پای برهنه، کـربلا، با تو، چه می‌چسبد           خیلی دلم می‌خواست با من اربعین، باشی

برگرد، روضه، روضۀ سقاست، پس برگرد           تا روضـه‌گـردانِ یـلِ اُمُّ الـبـنـیـن بـاشی

با آن عمود سهمگینی که به فرقت خورد           باید علمدار! این چنین نقش زمین باشی

با گریه دستم را به سـاغـر می‌رسانی            ایـام هـجـران را به آخـر مـی‌رسـانـی

بیـزارم از آن سـفره که دورش نباشی            رزق مرا در روضه بهـتر می‌رسانی

وقـتی که خـانـه، خـانـۀ جـدّ تـو بـاشـد            شخـصـاً گـدا را تـا دم در می‌رسـانـی

امـروز که داغ همه داغ حـسیـن است            تـسـلـیـت مـا را به مـادر مـی‌رسـانـی

قطعاً تو در شش گوشه سرگرم طوافی            کِی این زیارت را به نوکر می‌رسانی

امشب برای من درِ میـخـانه جا بگیر            ای مهربان‌تر از همه دست مرا بگیر

بـار گـنــاه و روی سـیـاه مـرا بـبـیـن            قلب مرا ازین همه جرم و خطا بگیر

من دل بریدم از همه و دل شکـسته‌ام            بهـر دل شـکـسـتـۀ ما هـم دعـا بگـیر

جانم به لب رسیده ازین بار معصیت            آقـا بـیــا بـرای دل مـا جــلا بـگــیــر

دردی به سینه دارم و بر سینه می‌زنم            با اشک چشم روضه برایم شفـا بگیر

دور از تو حال و روز من بی‌نوا بد است            این حـال زار را ز من بـی‌نـوا بگـیر

مولا تو را قـسم به دل زینب و رباب            امـشـب برای ما سـفـر کـربـلا بـگـیر

عمری گدای هر شب این خانـواده‌ایم            بــوی گـلاب را ز دل آشــنــا بـگـیـر

مـاه مــحـرم آمـد و بـیــرق بـپـا شـده            امشب بیا به مجـلس ما و عـزا بگـیر

شال سـیاه و پـرچـم مشـکی بـیـاورید            با روضه‌های شـاه شهـیدان نـوا بگیر

حال و هوای سینه زدن دارد این دلـم            جان مرا میان همین روضـه‌ها بگـیر

بیا که با غـم عـشـقـت به آسمان برسم            به باغ نسترن و یاس و بوسـتان برسم

منی که دل به هوای وصال خوش کردم            بیا که در شب هجـران به آستان برسم

به چشمه‌سار دو چشمم بریز باران را            بـیـار بـادۀ نـابـی بـه بـیـکـران بـرسـم

کـبـوتـر دل مـن پـر زد و هـوایـی شـد            بریـز دانـه که امـشب به آشـیـان برسم

تو سـایـه سـر مـایی و ما گـدای تـوأیم            بیا به حـضرت دلـدار مهـربـان بـرسم

تمـام صبـر و قـرارم قـرار مـا این شد            نگـارم از سـفـر آیی به دل‌سـتان برسم

رسـیده مـاه عـزا صاحـب عـزا برگرد            بیا که سیـنه‌زن و زار و ناگران برسم

تـمام کـوچه و بازار روضه می‌خـواند            برس به داد دلـم تا به دیـگـران بـرسم

بیا که شال عزا روی دوش لاله نشست            به سینه می‌زنم امشب به ارغوان برسم

میـان سـیـنه حـسـیـنـیـه دارم آقـا جـان            کمک کن از شب اول به کاروان برسم

به روضه آمده خورشید و ماه بر سر زد            چه می‌شود که غزل‌خوان و روضه‌خوان برسم

هـلال مــاه عــزا آمــد و نــیــامــده‌ای            بیا و روضه بخوان تا به بذل جان برسم

بگـو که عمه سـادات را کـتک زده‌اند            بخوان که با عطش و ناله و فغان برسم

بخـوان که پیـکـر شه‌زاده ارباً اربا شد            بخوان که گریه کنم یا که ناتوان برسم

بگـو که فـرق عـلـمدار خـیمه‌ها وا شد            بیا به روضه که من هم در آن میان برسم

بخوان ز قحطی آب و رباب و لالایی            بخوان به سینه زنی‌های بی‌امان برسم

دنیـا تو را به لحـظه تقـدیـر می‌کـشید            انگـار خـط به آیـه تطـهـیر می‌کـشـید
زیباترین و زشـت‌ترین شکـل را خدا            در صحنه‌ای عجیب به تصویر می‌کشید

با یک سه شعبه قلب شما پاره‌پاره شد            آقا شمـا چرا ز کـمـر تـیـر می‌کـشید؟
انقدر تیر و نـیزه به جـسمت زدند که            با هر نفـس تـمـام تنت تـیـر می‌کـشید
با صبر و حوصله به تنت زخم می‌زنند            جوری که کشتن تو به تاخیر می‌کشید

قـرآن کـامـلی تو و ای خاک بر سرم            کـار تو آیـه آیـه به تـفـسـیر می‌کـشـید

با قصد قرب جسم تو را مثله می‌کـنند            گویی کسی به قتل تو تکـبیر می‌کشید
وقتی که شرم بوسه به خنجر رسیده بود            قـاتل برای ذبـح تو شمـشـیر می‌کشید

طفـلان بی‌پـنـاه تو را با تمـام بـغـض            دارد کسی پس از تو به زنجیر می‌کشید

هر گدایی که در این قـافـله حـاتم نشود           هر غلامی که به درگاه تو مَحرم نشود

ما همه ریـزه‌خـورِ سفـرۀ الطـافِ توأیم           سـایۀ لطفِ حـسـین از سَرِ ما کم نشـود

از همان روز ازل نیز به جز ذکر شما           رمـزِ مـقـبـولـیتِ تـوبـه، فـراهم نـشـود!

جـمع عـشّـاق شما محـفـل خـوبـان باشد           خوب‌تر از تو کسی در همه عالم‌ نشود

هرچه گـشتیم در این جمع ندیـدیم چرا؟           غافـلی را که در این مدرسه آدم نشود!

گرچه غیر از مهر تو چیزی ندارم یا حسین           دست خالی نیستم سرمایه‌دارم یا حسین
من که یک عمرست، دل مشغولی‌ام تنها تویی           بگـذرد با نوکـریت روزگـارم یا حسین

چشم‌هایم عطر شورانگیز روضه می‌دهد           بسکه هر روز از غمت بی‌اختیارم یا حسین
کی طمـع‌کـار ثـواب اشـک‌هـایم بوده‌ام           من وظیـفه داشـتم بر تو ببارم یا حسین
لطف زهـرا از منِ دیوانه نوکـر ساخته           اینچنین بر خود هنوز امیدوارم یا حسین
مادرم گهـواره‌ام را یاد اصغـر تاب داد           گریه‌ها کرده برایت در کنارم یا حسین
هر شبی از روضه‌ات یک تار مویم شد سپید           در جوانی گـیـسوانی پیر دارم یا حسین
مثل فرزندی که چندین سال دور از مادر است           من برای کـربـلایت بی‌قـرارم یا حسین
عشق یعنی راهـپـیمایی، نجف تا کربلا           اربعین‌ها در هوایت رهسپارم یا حسین
نوکرت را می‌کشد یک روز حتمأ روضه‌ات           در خیالم لحظه‌ها را می‌شمارم یا حسین

قلب ما از تو غـم عـشـق تـقـاضا دارد            چـشم ما نـیـز فـقـط گـریـه تـمـنـا دارد

قـدر بال مگـسی گـوهـر اشک غـم تو            قـیـمـتی بـیـشـتـر از گـوهـر دریا دارد

هر که در بزم عـزای تو قـدم بگـذارد            زیر پـایش پـر جـبـریل مـلک را دارد

غیر آغوش تو هر جا بروم نا امن است            روضه‌ات امن‌ترین جاست که دنیا دارد

آی مردم به خـدا تـربت قُـدسی حـسین            اثــر بـیـشـتــری از دم عــیــسـی دارد

نیستم در پی درمان مگر از دست حسین            عـبد هـنگـام بـلا چـشـم بـه مـولا دارد

مرگ از زندگی بی‌تو سزاوارتر است            گـذر عـمـر به هـمـراه تـو مـعـنـا دارد

پدرم نوکری آموخت به من روحش شاد            بـهـتـریـن ارثــیـه را طـایـفـه مـا دارد

ظاهرش سرخ و کبود است اگر سینه ما            سـنـد نـوکـری مـاسـت که امـضا دارد

سر شکستن وسط روضه تو چیز کمی‌ست            عاشق از داغ تو گر جان بدهد جا دارد

غم کیمیاست پس به همه غم نمی‌دهند            بی‌امتحـان که چـشـمۀ زمـزم نمی‌دهند

باید سکوت کرد و نشست و نگاه کرد            این خانـدان به سائل خود کم نمی‌دهند

درهـم خـریـده‌انـد گـداهـای خـویش را            اما به وقت لـطـف که درهـم نمی‌دهند

وقتی علم به دست اباالفضل بوده است            نـابـرده رنج یک نـخ پـرچـم نمی‌دهند

ذکر مدام و اشک و مناجات لازم است            مـحـرم نـگـشـته شور محـرم نمی‌دهند

بی‌گـریـه بر حـسـین نشد تـوبه‌ام قبول            تـوبـه نـکـرده اشـک دمـادم نمی‌دهـند

دیـوانـۀ اویـسـم و دنـدان شـکـسـتـنـش            بی‌درد را که نـعـمـت مـاتـم نمی‌دهـند

با رخصت از خدای تعالی! فقط حسین            ما گـم نمـی‌شـویـم هَـدَیـنـا فقـط حسین

سر خـم نـمی‌کـنـیم به هر قـبـله دروغ            دل را نمی‌دهـیم به هر جا! فقـط حسین

بگذار هرکه خواست گدای کسی شود            ما را چه کار با دگران ما فقط حسین!

صد مرده زنده می‌شود از ذکر یا حسین            گـفـته خود حضرت عیسی فقط حسین

خـیلی دعـام‌ کـرده اگر نـوکـرش شدم            دارد هـوای سـیـنه‌زنش را فقط حسین

هرکس که خورده بر در بسته فقط حسن            هرکس دلش گرفـته ز دنیا فقط حسین

شـکــر خـدا کـه خـادم آل پـیــمـبـریـم            ما با یکی خـوشـیم خـدایـا فقـط حسین

سـرمـایه مـحـبت زهـراسـت دیـن من            سـرمـایـه مـحـبـت زهـرا فقـط حـسین

امسال جای ما وسط صحن خالی است            یک کـربـلا بده به گـداها فقـط! حسین

از شـهـر شـام تا بـرسـد باز پـیـش تو            یک ذکر گفت زینب کبری، فقط حسین

او وجودش همه نور و نَفْس ما ظلمت محض           زده‌ام مِی زِ سبویش همه‌اش رحمت محض

ما فـقـیریم همه محـضر او چون طفـلی           که بَرَش نیست پَشیزی، همه‌اش حیرت محض

فَرّ و جاهش به زبان نیست توان، گفتن، لیک           خودش از حُسن عطا کرده به ما جرأت محض

سر سپردن به سرایش همه دم شیرین است           گرچه بینا نَبُوَد دیده بر آن حشمت محض

سر ما خاک قدم‌هاش چه خوش جرأتی است           خلوت دم به دم شاه و دمی صحبت محض

بوسه بر خاک قدومش هدف عُمر من است           بوسه و خواهش عذر و طلب فرصت محض

دست‌ها چون به ضریحش برسد شیرین است           قلب عشاق بود مملـوِ از حاجت محض

حـرمش مـأمن سرگـشـتۀ ناچیزی است           که نباشد و نبودست به جز زحمت محض

از چشم‌ گـریه مـانَد و از گـریه عزّتش            از جــام بــاده مـانَـد و از بــاده لـذّتـش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است            دنـیـا جـهـنم است بـرو سـمت جـنّـتـش

ما را حـسین، بهر خودش انتخاب کرد            ایـنجـا کـسـی نـیــامـده الا به دعـوتـش

عرفان ناب چیست؟همین گریه بر حسین            صدسال فیض ریخته در نیم ساعـتـش!

تا زنـده‌ای به هر نـفـسی یا حسین‌ بگو            فـردا میان قـبر تو هـسـتی و حـسرتش

یک روز هم شبیه به حُر می‌خـرد مرا            بخـشـیـده می‌شـویـم هـمه در نهـایـتـش

آنـکـس که کـار کـرد بـرای عـزای او            حـتـی عــبـادت اسـت دم اسـتـراحـتـش

صـد بـار قـهــر کــردم و دنـبــالم آمــده            مـانـدم دگر چـکـار کـنـم از خـجـالـتش

خـون حـسـیـن قـاطـی کـرب وبـلا شده            صد مرده زنده می‌شود از بوی تربتش

جان داشت و به خیمه او حمله‌ور شدند            فابک علی الحسین! شکـستـند حرمتش

می‌بـرد از دل عـالـم غـم تو غـم‌ها را            می‌خـرد لـطف تو از دم همه دم‌ها را

توبه‌ها را به تو دادند همان روز ازل            تا تـو آدم بـکـنـی تـک تـکِ آدم‌هـا را

قـطرۀ اشک مـرا هـم قـد دریـا کردی            مگر اینکه تو زیـادش بکـنی کـم‌ها را

گوشۀ چـشم تو و گوشۀ چـشم خشکـم            یک نگاهی بکن این چشمه زمزم‌ها را

باز نزدیک مـحـرم شـد و مـادر آورد            وسـط خـانـه مـا بـقـچـه پــرچـم‌هـا را

آه از آن روز که ما خفته به زیر خاکیم            کـه نـبـاشـیـم و نـبـیـنـیـم مـحـرم‌ها را

حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است            پرچم به اهـتـزاز درآمـد، محـرّم است

می‌گرید آسمـان و زمین، در محرّمت            طوفانی از حماسه به پا می‌کند غـمت

ابـلاغ می‌کـنـنـد بـه یـاران، سـلام تـو            قـد می‌کـشـند بـاز عـلـم‌هـا، به نـام تـو

هرجا که نام توست، مکان فرشته است            بر هر کتیبه‌ای که ببـینی، نوشته است

»باز این چه شورش است که در خلق عالم است            باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است«

باید در این حسینیه، از خود سفر کنیم            باید در این مقـام، شبی را سحـر کـنیم

با کـاروان گـریه، مسـافـر شـدم تو را            امشب در این حسینیه زائر شدم تو را

تا گـفتم «اَلسلامُ عَـلیکُم» دلم شکـست            نام حـسین، بنـد دلـم را، ز هم گسـست

دیدم که ابـرهای جهـان، گریه می‌کنند            در ماتمت زمین و زمان، گریه می‌کنند

دیدم «عـزای اشرف اولاد آدم است«            دیدم «سر ملائکه بر زانوی غم است«

رفتم که شرح عصمت «ثارُ اللَّهی» کنم            چـیزی نمـانـده بود که قـالب تهی کـنم

خورشید رنگ و بوی تغیّر گرفته بود            تنگ غروب بود و فلک گُر گرفته بود

ای تشنه‌کام! بود و نبود تو را چه شد؟            سقّـایِ یـاس‌های کـبـودِ تو را چه شد؟

بر اوج نیزه‌ها، کلمات تو جاری است            این قصّه، قـصّهٔ تَبَر و استواری است

ای اسم اعظمت به زبانم، عَلـَی الدَّوام            ما جاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنـتَهَی الکَـلام

آئـین من تویی، که تویی دین راسـتین            بَل ما وَجَدتُ غَیرَکَ فی قَـلبِیَ الحَزین

آن بحر پر خروش، دگر بی‌خروش بود            خـورشید تکّه تکّهٔ زینب، خـموش بود

تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است           چشم‌ها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است

نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده‌ست!           واژه‌هایش همه، همرنگ مُحَرّم شده است

ظهر داغی‌ست، عطش‌ریزی روحم گویاست           از سرم سایۀ طـوبانـفـسی کم شده است

»هر که دارد هوسش» نه! عطشش بسم‌الله           راهِ عشق است و به این قاعده مُلزَم شده است

سوگوارانِ شما، مرثـیه‌خوانِ خـویش‌اند           بی‌سبب نیست که عالم همه ماتم شده است

»من مَلک بودم و فردوس برین» می‌داند           این مَلک شورِ که را داشت که آدم شده است

من نه مَـداحـم و نه مـرثـیـه‌سـازم - امّا           سرفراز آن‌که به توفانِ شما خم شده است

ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود            بـسـاط گـریه برای دلـم فـراهـم بود...

برای عـرض تبـرّک به ساحت گـریه            فـرشـتـه منـتـظر دسـتـمال اشکـم بـود

کسی برای من و دیده چاوشی می‌خواند            اگر درسـت بـگـویـم، صـدای آدم بود

چگـونه اشک نریـزد نگـاهـمان وقتی            زمـان خـلـقــتـمـان اول مـحــرم بــود

چـرا بـه آمـدن مـادرت یـقـیـن نـکـنـم            در آن حسیـنیه‌ای که خود خدا هم بود

حسی درون توست که دلگیر و مبهم است            اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است

شعـر کـتـیـبه دور سـرم چـرخ می‌زند            »باز این چه شورش است که در خلق عالم است«

انگـار دم گـرفـته کـسی در وجـود من            »باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است«

یک پـردۀ سـیاه، که سرداده یا حـسین            بر نیزه‌ای که خاسته تا عرش اعظم است

پـرده کـنـار می‌رود و دسـت‌هـای مـاه            یک‌دست، مشک آب وَ یک‌دست پرچم است

یک پرده بعد، دست ز کف داد و گفت: آب            لب تر کند حسین، برایش فراهم است

دارد گریز می‌زند از چشم روضه‌خوان            لب‌تشنه‌ای که دستی و مشکی از او کم است

بـا نــالـۀ بُـنَــیَّ ابـالـفـضـل... فـاطـمـه            هم نـالـه‌اش تمـامی ذرّات عـالـم است

در امتداد پـرده، کسی گـفت یا اخا!...            حالا قد حـسین هم از داغ او خم است
سقا به دست، کاسۀ آبی گرفت و گفت:            اول شـما! که شـاعر تکـیه مقـدم است

قـلبی شکـست، پردۀ آخر وَ حال شعر            چیزی میان شور و غزل، نوحه و دم است

ای پرده پرده پرده عزا، می‌کشی مرا            ای رستخیز عام که نامت محرم است

این صورت سپید، به سرخی اگر رسید            کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید

ما مثل ابـر وارث دریا شدیم و حـیف            از بی‌کران عشق به ما چشم تر رسید

هر کس به قدر وسع خود از عشق سهم برد            دریا دلی به آب و به آتش شـرر رسید

در آب و آتـشـیم که از داغ تـو به مـا            چشمی شبیه رود و دلی شعله‌ور رسید

این چـشـم‌ها لـیـاقـت بـاران نـداشـتـند            از برکـت حـسین به ما این هنر رسید

آغاز کـربلا دل و انجـام آن سر است            شاید که با تو قصۀ ما هم به سر رسید

ای مهـربان‌تـرین کم ما را قـبول کـن            شاید بـلای عـشق به ما بیـشـتر رسید

هر سال، ماجرای تو و سوگـواری‎ات            عهدی‌ست با خدای تو و خون جاری‌ات

هر سال، نه! که روز به روز از زبان عشق            گل می‌کند حـدیث تو و سربه‌داری‌ات

در ما، یـزید کُـشته نمی‌شد، اگر نـبود            این راه را بـلاغـت آئـیـنـه‌داری‌ات...

خم شد هـزار مرتبه هفـتاد پشت صبر            آن روز، پیش صبر تو و پایداری‌ات!

می‌سوخت، می‌گداخت، در آن وسعت کبود            بر کـوه می‌رسید، اگر زخـم کاری‌ات

پرپر شدند روی زمین، پیـش چشم تو            آلالـه‌هـای رنگ به رنگ بـهـاری‌ات!

اینک، زمین به عشق تو همواره می‌تپد            این است، رمز خون تو و ماندگاری‌ات

یعـنی که سـربـلـنـد، هـنوز ایسـتاده‌ایم            در انـتـظـار مـنـتـقـم خــون جـاری‌ات